نیلوفرآبی

 با تو از ناب ترین لحظه سخن خواهم گفت...

دوستت خواهم داشت..

هیچ میدانی چیست؟ ..

لحظه ای نیست که در خاطر من یاد تو نیست...

 عید فطر مبارک

بعد از این عید می دانم که می آئی روزهای وصال نزدیک است.این را آسمان می گوید و من چشم انتظار چشمهایت هستم.می دانم که قلب تو هم این روزها می لرزد برایم.ببین چقدر خوشبین شده ام .به خاطرتو سعی کردم بدبین نباشم.فقط به خاطر تو عشق من.مرا دریاب....

در زمین عشقی نیست که زمینت نزند ... آسمان را دریاب...

http://ww.razavi.tv/razavitv

  انسانها چهار دسته اند

دسته اول
آنانی که وقتی هستند هستند، وقتی که نیستند هم نیستند
عمده آدم‌ها حضورشان مبتنی به فیزیک است. تنها با لمس ابعاد جسمانی آن‌هاست که قابل فهم می‌شوند. بنابراین اینان تنها هویت جسمی دارند.
دسته دوم
آنانی که وقتی هستند نیستند، وقتی که نیستند هم نیستند
مردگانی متحرک در جهان. خود فروختگانی که هویت شان را به ازای چیزی فانی واگذاشته‌اند. بی‌شخصیت‌اند و بی‌اعتبار. هرگز به چشم نمی‌آیند. مرده و زنده‌شان یکی است.
دسته سوم
آنانی که وقتی هستند هستند، وقتی که نیستند هم هستند
آدم‌های معتبر و با شخصیت. کسانی که در بودنشان سرشار از حضورند و در نبودنشان هم تاثیرشان را می‌گذارند. کسانی که همواره به خاطر ما می‌مانند. دوستشان داریم و برایشان ارزش و احترام قائلیم.
دسته چهارم
آنانی که وقتی هستند نیستند ، وقتی که نیستند هستند
شگفت‌انگیزترین آدم‌ها در زمان بودشان چنان قدرتمند و با شکوه‌اند که ما نمی‌توانیم حضورشان را دریابیم، اما وقتی که از پیش ما می‌روند نرم نرم آهسته آهسته درک می‌کنیم. باز می‌شناسیم. می‌فهمیم که آنان چه بودند. چه می‌گفتند و چه می‌خواستند. ما همیشه عاشق این آدم‌ها هستیم. هزار حرف داریم برایشان. اما وقتی در برابرشان قرار می‌گیریم قفل بر زبانمان می‌زنند. اختیار از ما سلب می‌شود. سکوت می‌کنیم و غرقه در حضور آنان مست می‌شویم و درست در زمانی که می‌روند یادمان می‌آید که چه حرف‌ها داشتیم و نگفتیم. شاید تعداد این‌ها در زندگی هر کدام از ما به تعداد انگشتان دست هم نرسد

 هنوز نیامده ای دیگردارم نا امید میشوم.امشب شب قدر است .نمی دانم من در دعاهای تو هستم.حتی نمی دانم تو در دعاهای من هستی ؟همین را میدانم که شب قدر است ومن نه قدر تو را میدانم نه قدر خودم را.وتو ....

نمی نویسم .اگر روزی بخوانی آزرده میشوی.بگذار بماند روی خروارها حرف نگفته.اگر دیدمت به تو می گویم.اگر ندیدمت دیگر هیچ وقت حرف نمی زنم.

 قرارمان نبود اینقدر دیربیائی .دیگرتاب نمی آورم نبودنت را .نکند دوباره برگشتیم سرجای اول .من هنوز به خاطرتو ازهمه حرف می شنوم همه.منتی نیست عاشقی بها دارد.می پردازم با تمام وجودم.اما تو چرا از دل تنگم دیگرخبرنمی گیری.نکند اشتباه می کنم دوباره...

هنوز دستم به نوشتن می رود مثل آن سالهای دور نکند آنقدر دیر بیائی که دیرشود ...هنوز شبها به امید گرمای نفست می خوابم وصبحها به امید طلوع چشمانت بیدار می شوم .هنوز منتظرم وامیدوار.برای آمدن دیرنکن .دیگر دلم طاقت نمی آورد.دیگر ترکهایش را نمی شود پنهان کرد.همه فهمیده اند .چشمانم بدجور حرف می زند وقتی اسم تو می آید .به فکر آبرویم باش.می خواهم از امروز فکر کنم فردا می آئی.می خواهم از امروز فکر کنم تمام این سالها عاشقم بوده ای.می خواهم از امروز فکر کنم قلبت برای من جادارد زیاد!

می خواهم از امروز فکر کنم تو فردای منی

  
هر گاه عشق به سوی شما اشاره کند از او پیروی کنید هرچند را ههایش دشوار و پر نشیب باشد.   اگر عشق با شما سخن گوید او را باور کنید هرچند صدایش رویاهایتان را آشفته سازد و مانند باد شمالی  که بوستان را برآشوبد زیرا هرگاه عشق به شما رهایی بخشد به صلیبتان میکشد و همان دم که شما را رشد دهد شاخه های خشک تان را هرس میکند و همان دم که به سوی بلندترین درخت زندگی تان میخزد و شاخه های لرزان نازکش را در برابرخورشید در آغوش میگیرد به ریشه های چسبنده در خاک نیز میخزد و آن را در آرامش شب به اهتزاز در می آورد.
هرگاه عاشق شوید مگویید :خداوند در قلب ما است.بلکه بهتر است که بگویید:ما در قلب خداییم.

 هنوز هم عاشقانه‌هایم را عاشقانه برای تو می‌نویسم.. هنوز هم در ازدحام این همه بی و بودن از با تو بودن حرف می‌زنم..هنوز هم باور دارم عشق ما جاودانه است..این روزها دیگر پشت پنجره می‌نشینم و به استقبال باران می‌روم.می‌دانم پائیز، هنوز هم شورانگیز است..
می‌دانم  یکی از همین روزها کسی که نبض زندگی من است،کسی که جز تو نیست بازمی‌گردد.. می‌دانم تمام می‌شود و ما رها می‌شویم

 «انا اعطيناک الکوثر فصل لربک و انحر. ان شانئک هو الابتر»

نخستين مظهر و نشانه‏ي کوثر که بر دامان پاک فاطمه‏ي اطهر (سلام الله عليها) پا به عرصه‏ي گيتي نهاد امام حسن عليه السلام بود. نشانه‏اي از تجلي مقدس‏ترين پديده‏اي که از خجسته‏ترين پيوند برين انساني، نصيب حضرت محمد صلي الله عليه و آله، علي مرتضي عليه السلام و فاطمه زهرا (سلام الله عليها) گرديد. همان لؤلؤي که از برزخ دو اقيانوس نبوت و امامت‏به ظهور پيوست ومعجزه‏ي بزرگ «مرج البحرين يلتقيان، بينهما برزخ لا يبغيان، يخرج منهما اللؤلوء والمرجان‏» . (1) را تجسم بخشيد و کلام خدا در کلمه‏ي وجود چنين ظاهر شد. از نيايي الهام گير و پدري پيشوا، وارثي برخاکيان و جلوه‏اي برافلاکيان پديد آمد با وراثتي ابراهيمي، مقصدي محمدي، منهجي علوي، زهره‏اي زهرايي که عصاي فرعون کوب موسي را در دست صلح آفرين عيسوي داشت و تنديس زنده‏ي اخلاق قرآن بود و رايت جاودانگي اسلامي را در زندگي توام با مجاهده و شکيبايي تضمين کرد و بقاع امن و ايمان را به ابديت در بقيع شهادت بر افراشت و مکتبش از خاک گرم مدينه به همه سوي جهان جهت‏يافت و با همه‏ي مظلوميتش در برابر سياهي و تباهي جبهه گرفت و به حقيقت اصالت‏بخشيد و مشعلدار گمراهان و زعيم ره يافتگان گرديد. حضرتش در بقيع بي بقعه; در جوار جده‏ي پدريش فاطمه بنت اسد، برادر زاده نازنينش امام سجاد عليه السلام و مضجع امام باقر و امام صادق عليهما السلام آرميده است